VIP treatment!
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Veronique
22 Oktober 2009 | Tanzania, Turiani
Het is weer eens tijd voor een nieuwe update!
Sinds een paar dagen is hier de korte regenperiode van start gegaan en ik was echt even vergeten hoe het is om regen te hebben na 1,5 maand warmte en kurkdroogte. Het begon ’s avonds te storten en het hield de hele nacht niet op..Ik begon me toen toch af te vragen of ons huis hier wel op gebouwd is en of de boel hier niet zou overstromen. De volgende ochtend bleek het weer wonder boven wonder weer snoeiheet en helder te zijn. Zo snel gaat dat hier dus!
Zondag hadden we 2 communiefeesten, waarvoor we al ruim van te voren uitgenodigd waren. Dit ging zowaar met een persoonlijke brief gericht aan Miss Veronica (tsja, daar doe ik het dan maar mee)
’s Ochtends moesten we om 8 uur in de kerk zitten, dit mag vroeg lijken, maar gewoonlijk zitten we er al om 7 uur! Dit werd vervolgens wel weer gecompenseerd door de lengte van de dienst, namelijk maarliefst 5 uur, zittend op een houten plankje tussen de ongelofelijke drukte van zwetende afrikanen en het dansende koor. Eerlijk gezegd had we het daar na een uur wel mee gehad. (Nog onwetend hoe lang het nog zou gaan duren) Op een gegeven moment waren we er zo gaar van, dat we maar gewoon gingen meedansen en klappen met het koor dat voor ons stond! Wat een bruisende bedoeling in de kerk hier!
Als we vervolgens weer gingen zitten, begonnen de kindjes achter ons weer uitgebreid aan ons haar te voelen, aangezien dat toch wel uitzonderlijk glad was..
’s Middags begon om 14 uur het eerste feest waarvoor we uitgenodigd waren. We liepen tussen de hutjes door totdat we bij een omheining van aan elkaar gemaakte suikerrietzakken aankwamen, waarbinnen alles supermooi versiert was! (Kanttekening: Supermooi voor Afrikaanse begrippen, hierbij verwijs ik naar de kitsch bruiloft)
Er stond een bank, opgemaakt met glimmende kleedjes als ‘troon’ van het jongetje die communie had gedaan, een lange tafel vol met ubergrote pannen eten, een geluidsinstalatie waar je u tegen zegt en niet te vergeten een showmaster, die het (wederom) traditionele feest aan elkaar praatte!
We waren helemaal onder de indruk en wilden gaan zitten op de bankjes die voor de gasten klaar stonden, waar we meteen werden weggeplukt. Wij moesten namelijk gaan zitten op de ereplekken naast ‘de troon’.. Blijkbaar hadden ze gewacht met beginnen totdat wij kwamen, want toen begon de showmaster gelijk met zijn praatje.
Dacht ik daar even rustig te kunnen te kunnen bijkomen van alle indrukken, ondertussen luisterend naar de introductie van de familie, werden de Wazungu natuurlijk alweer omgeroepen! We moesten onszelf ineens omstebeurt voorstellen aan het gehele gastengezelschap, waarna we een applausje kregen, hahaha!
Ook dit feest was een aaneenschakeling van tradities waarbij spontaniteit ver te zoeken was. Het jongetje van 12 jaar kwam na te zijn omgeroepen uit het huis, volledig in pak opgedoft en hij durfde zijn bezoek zeker niet aan te kijken. Hij moest met begeleidende muziek in een streep naar zijn troon lopen en zich daar vestigen.
Vervolgens begon het ritueel van het dansend cadeautjes geven! Wij waren na de ouders van het jongetje gelijk aan de beurt en moesten daarvoor eerst hun huis in, wachtend tot de muziek buiten begon en we wederom dansend naar buiten konden gaan. Hahaha, erg omslachtig, maar wij doen aan dit circus zo mee! Dansend en zwaaiend met de cadeautjes tussen de gasten door moesten wij vervolgens de cadeaus aan het jongetje in slowmotion overhandigen, aangezien dit moment natuurlijk ook vast gelegd moest worden door de fotograaf.
Nadat hij alle cadeaus zwijgzaam in ontvangst had genomen, was het weer tijd voor kucheza wowowo! (dansen met de billen!) Daarna werd er omgeroepen dat we gingen eten, en moesten we als VIP’s weer gelijk na de ouders van het jongetje opscheppen, waarna de andere gasten aan de beurt kwamen. Echt raar om hier op die feesten zo apart te worden behandeld!
Trouwens niet alleen op feesten, als we door omliggende dorpjes feesten naar de markt fietsen worden we nog altijd uitbundig begroet vanuit de hutjes, vooral door kinderen die eerst heel hard Wazungu! roepen, heel hard achter ons aan rennen en proberen het engels wat ze op school hebben geleerd in de praktijk te brengen. Vaak worden het dan begroetingen als: ‘Good morning teacher!’ (zo rond 17 uur ‘s middags)
We hebben het onlangs voor het eerst aangedurfd om een kip op de markt in Madizini te kopen. Of beter gezegd Judith en Maartje durfden het aan, Marijke en ik hebben ons in de tijd dat het zielige diertje afgemaakt werd, verstopt tussen de andere groentekraampjes.. Al weken lang werd ons als we op de markt aankwamen een stel kippen voor het gezicht geduwd, met de vraag of we interesse hadden.. Uhh, Hapana, asante sana! (Nee dankjewel!)
Aangezien onze westerse boodschappen voorraad uit Morogoro de laatste weken behoorlijk aan het reduceren is, was dit aanleiding om te gaan brainstormen over wat we met het plaatselijke voedselaanbod kunnen fabriceren. We noemen het zelfs al schaarste tijden, haha, maar dat valt op zich nog wel mee. Onze keuze van broodbeleg bestaat nu bijvoorbeeld nog maar uit banaan, tomaat of suiker..
Door deze ‘schaarse tijden’ kwamen we op het briljante idee om kip hawaii te maken, waarvan de uitvoering dan weer een tweede is. Na ons bezoekje aan de markt in Madizini, lagen er dan ook een aantal geslachte stukken kip in de koelkast, inclusief ingewanden. Die ingewanden heb ik na die eerste ontmoeting maar gelijk meegegeven aan mama Mariam, (onze huishoudster) Zij kon er geloof ik wel van genieten, haha!
Sinds een paar dagen is hier de korte regenperiode van start gegaan en ik was echt even vergeten hoe het is om regen te hebben na 1,5 maand warmte en kurkdroogte. Het begon ’s avonds te storten en het hield de hele nacht niet op..Ik begon me toen toch af te vragen of ons huis hier wel op gebouwd is en of de boel hier niet zou overstromen. De volgende ochtend bleek het weer wonder boven wonder weer snoeiheet en helder te zijn. Zo snel gaat dat hier dus!
Zondag hadden we 2 communiefeesten, waarvoor we al ruim van te voren uitgenodigd waren. Dit ging zowaar met een persoonlijke brief gericht aan Miss Veronica (tsja, daar doe ik het dan maar mee)
’s Ochtends moesten we om 8 uur in de kerk zitten, dit mag vroeg lijken, maar gewoonlijk zitten we er al om 7 uur! Dit werd vervolgens wel weer gecompenseerd door de lengte van de dienst, namelijk maarliefst 5 uur, zittend op een houten plankje tussen de ongelofelijke drukte van zwetende afrikanen en het dansende koor. Eerlijk gezegd had we het daar na een uur wel mee gehad. (Nog onwetend hoe lang het nog zou gaan duren) Op een gegeven moment waren we er zo gaar van, dat we maar gewoon gingen meedansen en klappen met het koor dat voor ons stond! Wat een bruisende bedoeling in de kerk hier!
Als we vervolgens weer gingen zitten, begonnen de kindjes achter ons weer uitgebreid aan ons haar te voelen, aangezien dat toch wel uitzonderlijk glad was..
’s Middags begon om 14 uur het eerste feest waarvoor we uitgenodigd waren. We liepen tussen de hutjes door totdat we bij een omheining van aan elkaar gemaakte suikerrietzakken aankwamen, waarbinnen alles supermooi versiert was! (Kanttekening: Supermooi voor Afrikaanse begrippen, hierbij verwijs ik naar de kitsch bruiloft)
Er stond een bank, opgemaakt met glimmende kleedjes als ‘troon’ van het jongetje die communie had gedaan, een lange tafel vol met ubergrote pannen eten, een geluidsinstalatie waar je u tegen zegt en niet te vergeten een showmaster, die het (wederom) traditionele feest aan elkaar praatte!
We waren helemaal onder de indruk en wilden gaan zitten op de bankjes die voor de gasten klaar stonden, waar we meteen werden weggeplukt. Wij moesten namelijk gaan zitten op de ereplekken naast ‘de troon’.. Blijkbaar hadden ze gewacht met beginnen totdat wij kwamen, want toen begon de showmaster gelijk met zijn praatje.
Dacht ik daar even rustig te kunnen te kunnen bijkomen van alle indrukken, ondertussen luisterend naar de introductie van de familie, werden de Wazungu natuurlijk alweer omgeroepen! We moesten onszelf ineens omstebeurt voorstellen aan het gehele gastengezelschap, waarna we een applausje kregen, hahaha!
Ook dit feest was een aaneenschakeling van tradities waarbij spontaniteit ver te zoeken was. Het jongetje van 12 jaar kwam na te zijn omgeroepen uit het huis, volledig in pak opgedoft en hij durfde zijn bezoek zeker niet aan te kijken. Hij moest met begeleidende muziek in een streep naar zijn troon lopen en zich daar vestigen.
Vervolgens begon het ritueel van het dansend cadeautjes geven! Wij waren na de ouders van het jongetje gelijk aan de beurt en moesten daarvoor eerst hun huis in, wachtend tot de muziek buiten begon en we wederom dansend naar buiten konden gaan. Hahaha, erg omslachtig, maar wij doen aan dit circus zo mee! Dansend en zwaaiend met de cadeautjes tussen de gasten door moesten wij vervolgens de cadeaus aan het jongetje in slowmotion overhandigen, aangezien dit moment natuurlijk ook vast gelegd moest worden door de fotograaf.
Nadat hij alle cadeaus zwijgzaam in ontvangst had genomen, was het weer tijd voor kucheza wowowo! (dansen met de billen!) Daarna werd er omgeroepen dat we gingen eten, en moesten we als VIP’s weer gelijk na de ouders van het jongetje opscheppen, waarna de andere gasten aan de beurt kwamen. Echt raar om hier op die feesten zo apart te worden behandeld!
Trouwens niet alleen op feesten, als we door omliggende dorpjes feesten naar de markt fietsen worden we nog altijd uitbundig begroet vanuit de hutjes, vooral door kinderen die eerst heel hard Wazungu! roepen, heel hard achter ons aan rennen en proberen het engels wat ze op school hebben geleerd in de praktijk te brengen. Vaak worden het dan begroetingen als: ‘Good morning teacher!’ (zo rond 17 uur ‘s middags)
We hebben het onlangs voor het eerst aangedurfd om een kip op de markt in Madizini te kopen. Of beter gezegd Judith en Maartje durfden het aan, Marijke en ik hebben ons in de tijd dat het zielige diertje afgemaakt werd, verstopt tussen de andere groentekraampjes.. Al weken lang werd ons als we op de markt aankwamen een stel kippen voor het gezicht geduwd, met de vraag of we interesse hadden.. Uhh, Hapana, asante sana! (Nee dankjewel!)
Aangezien onze westerse boodschappen voorraad uit Morogoro de laatste weken behoorlijk aan het reduceren is, was dit aanleiding om te gaan brainstormen over wat we met het plaatselijke voedselaanbod kunnen fabriceren. We noemen het zelfs al schaarste tijden, haha, maar dat valt op zich nog wel mee. Onze keuze van broodbeleg bestaat nu bijvoorbeeld nog maar uit banaan, tomaat of suiker..
Door deze ‘schaarse tijden’ kwamen we op het briljante idee om kip hawaii te maken, waarvan de uitvoering dan weer een tweede is. Na ons bezoekje aan de markt in Madizini, lagen er dan ook een aantal geslachte stukken kip in de koelkast, inclusief ingewanden. Die ingewanden heb ik na die eerste ontmoeting maar gelijk meegegeven aan mama Mariam, (onze huishoudster) Zij kon er geloof ik wel van genieten, haha!
-
22 Oktober 2009 - 10:21
Jolien:
Haaaai lieve vero! Wat een mooi verhaal toch weer, hahaha ben heel benieuwd hoe je het ervan afbrengt met het dansen.. zal vast een grote show zijn!!:-)
En dat kipje...!! AAAH WAT ZIELIG!!!! haha naja, wel lekker hoor... heb je de kippenlever ook nog gezien? en het kippenhartje? hahaha weet je nog in de Jumbo!
Nou meis, zet hem op, je bent geweldig bezig!
Kusss!!! -
22 Oktober 2009 - 12:40
Steve:
Heeee lieve Vero! Wat een gefeest toch daar! Terwijl ik hier flink aan t bikkelen ben ;) maar heb heerlijk even een middagje vrij! brrrr die kip zag ik ook niet graag, ik vind kipfilet in een bakje er al vies uitzien.. laat staan een heel dier ;) maar hoe was de kip hawaii?
Ik geloof dat je hard hagelslag nodig hebt, of niet?!
Heb je men kaartje nu eindelijk al gekregen? Die heb ik inmiddels ook al bijna 2 weken geleden opgestuurd.. :(
Heel veel succes weer! En mooie dansfoto's btw! ;) haha ik wacht op men giraffe!
Veel liefs!! -
22 Oktober 2009 - 13:48
Bryan:
Hahahaha! Ik wil dat afrikaans dansen wel eens zien ;) Doe je dat straks voor als je thuis bent??
Leuk verhaal!
groetjes,
Bryan! -
22 Oktober 2009 - 14:55
Malies:
hee nicoo.
feesten maar, phoe, en ik hier maar leren. ugh.
maar ik heb nu 1 week vakantie.
:D
ik wil dat dansen wel zien hoor!
was het kippetje wel lekker?
en heb je wel een foto van mijn zebra-broeder gemaakt?
ga zo door, lieverd!
liefs. -
22 Oktober 2009 - 19:03
P&M:
Ha die Floepie,
We zijn blij weer wat te lezen. Leuk hoor ;-)!
Als we het goed hebben begrepen heb je nu (al weer) een safari. Tjonge hadden wij vroeger ook maar voor een opleiding HBOV gekozen. Echt wel "zwaar" zo'n studie ...;-) Fijn om te lezen dat het daar goed gaat. Ik ga het berichtje weer printen en Opi en Omi laten lezen. Ook zij genieten mee en doen je de groeten. De bananenbladeren vielen goed in de smaak en staan overal te pronken. Liefs en pas goed op jezelf. -
22 Oktober 2009 - 21:24
Eli:
Vero, ik kan enorm genieten van je verhalen, maar ik mis je wel!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
